گيلان را در كنار جنگل و كوه و دريا اش، با سپيدرود مي شناسند.رودي با نام و نشاني در دل تاريخ ، زيرا حيات گيلان زمين، از روزگاران باستان تا كنون، در همزيستي با اين شريان زندگي، همراه بوده است.
متاسفانه در سالهاي نه چندان دور، خبرهاي نگران كننده اي از مرگ تدريجي سپيدرود به گوش مي رسد و شاهد اين زمزمه هاي ناگوار، همان قطع شريان اقتصادي اين رود بزرگ كه حتي در همين يك دهه پيش، مردمان بسياري در حاشيه ي همين سپيدرود ، شغل دومشان صيد و صيادي از آن بود.
امروز هيچ چيز بدتر از آن نيست كه بشنويم حتي ماهيان مهاجر كه بستر زايشگاهي شان اين محيط طبيعي آبي بود، امروز در قهر با آن هستند و دليل اين قهر، كم آبي ناشي از كاهش نزولات آسماني و عدم استفاده ي بهينه از نزولات در كنار برداشت هاي بي رويه شن و ماسه از بستر سپيدرود و نابودي اين رودخانه بزرگ كشور است.
امروز در كنار نواختن مارش عزا براي زرجوب و گوهررود، بايد به استقبال مرگ سپيدرود رفت و روزي هم مارش عزاي اين رود بزرگ را نواخت. اما چه كساني اين روزگار غريب را اينگونه رقم زده اند، كساني نيستند جز دستان سودجو و بي تدبير كه آينده ي جامعه گيلاني را در كنار ساير صدمات وارد كرده بر محيط طبيعي اين استان، به خطر انداخته اند و در انديشه ي نابودي ديگر سرمايه هاي ملي ، با هدف دستيابي به منافع شخصي هستند.
اينك در كنار هشدار كارشناسان، متوليان و مسوولان اجرايي گيلان نيز، بايد در راستاي حفظ منابع ملي و استاني گيلان با هم، همدل و همراه شده و راه را از اين بيشتر براي سودجويي ها و فرصت طلبي هاي شخصي كه نتيجه اش نابودي محيط هاي گيلان است، بازتر نكنند.
همه با هم بايد سد راه نابودي منابع طبيعي شويم، زيرا مرگ اين منابع، به تدريج مرگ گيلان خواهد بود.
